"Τίποτα δεν είμαι, ρε μεγάλε. Ένας περιπλανώμενος κουμπαράς είμαι. Γουρουνάκι-κουμπαράς. Και μάλιστα, από κείνα που δεν ανοίγουν -σπάνε μια και καλή. Είμαι ένα πλυσταριό σε μονοκατοικία του Πειραιά του \'60, ένα ξύλινο ποδοσφαιράκι στη Νίκαια του \'70, μια ψείρα στην οδό Παμίσου, εμετός στην Καλλιθέα του \'80, ένας περαστικός στην πλατεία Βικτωρίας του \'90. Είμαι η τρέλα σε αίθουσα εκδηλώσεων Σάββατο βράδυ στη Φυλής, ένα σπασμένο γούφερ στο προβάδικο του Β. στα Εξάρχεια, μια κασέτα demo στο καλαθάκι των αχρήστων, μια ασπρόμαυρη τηλεόραση, είμαι μπιφτέκι σόγιας, ένα μι μινόρε κι ένα ντο ματζόρε, μια πρέφα δώδεκα ώρες, ο φρικαρισμένος που βλέπει κατσίκες, που βλέπει τον Διάβολο. Είμαι ένα θέατρο. Είμαι ο μοναδικός θεατής της παράστασης που ανέβασα...

Είμαι ο μοναδικός θεατής της παράστασης που ανέβασα -ωραίο αυτό!
Είμαι Θεός! Δημιιουργός! Βλάσφημος!
Θα μπω σε όλα τα κανάλια, κι από κάτω θα πέσει υπότιτλος: "Ο Βλάσφημος Δημιουργός!"
Χασάπης είμαι, ρε!
Εκδοροσφαγέας, σε μια χώρα φυτοφάγων".